نهج‌ البلاغه نشان كمال انسانیّت

با سلام و تحیّت به حضور بزرگان و شخصیّت‌های ادبی، علمی و اسلامی که در این مجلس شریف که به‌عنوان بزرگ و بسیار بامعنی و پر ابعاد «نهج البلاغه» برگزار می‌شود شرکت نموده و علاقه‌مندی خود

را به این کتاب عظیم که حقّاً نشان‌دهنده اوج تعالی، کمال انسانیت و توفیق بشریت به درک حقیقت است اظهار نموده‌اند، با این کلمه این حقیر ناچیزی که در میدان و جهان وسیعی که سخن از نهج البلاغه و از امام امیرالمؤمنین(ع) باشد به ذرّه و کمتر از ذرّه هم در حساب نمی‌آیم جسارت نموده خود را در شمار آن عزیزان قرار می‌دهم؛ «فَمَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ».[1]

[1] . ابن‌ابی‌شیبه کوفی، المصنف، ج4، ص575، 581؛ ج7، ص638 ـ 639؛ احمد بن حنبل، مسند، ج2، ص50، 92؛ ابوداود سجستانی، سنن، ج2، ص255؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج10، ص271؛ ابن‌ابی‌جمهور احسائی، عوالی اللئالی، ج1، ص165. «هرکس خود را به قومی شبیه سازد او از آنها به حساب می‌آید».