قرآن و علم، عنوان دو موضوع بنیادی و پایهای است كه باهم ارتباط تنگاتنگ دارند؛ قرآن كریم كتاب علم، كتاب نور، كتاب هدایت، كتاب روح و فطرت است. همواره نور افشان است، تاریكیها را برطرف میسازد. دعوت قرآن، دعوت خروج از ظلمات بهسوی نور، از ناتوانی به توانایی و از نادانی به دانایی است. اعلامیههای جاودانی قرآن، بشر را بیدار و به او هشدار میدهد. بیش از یكهزار و چهارصد سال است كه مورد مطالعه و پژوهش علما و حكما و نوابغ عالَم و كاوشگران و محققان و دانشپژوهان جهان قرار داشته و بحثوبررسی و بهرهگیری از آن بهپایان نمیرسد.
جهانیان را در همه اعصار به تفكر و تدبر در خود میخواند. اندیشه و تفكر در آفرینش آسمانها و زمین و اجزای عالم از ذره تا بزرگترین مخلوقات را از صفات خردمندان میداند. انسانسازی قرآن همواره سازنده
و برقرار است و شعب اعجاز آن متعدد است. تنها اعجاز آن در فصاحت و بلاغت آن نیست، از جهات دیگر نیز معجزه است؛ متضمن معانی و حقایق و تعالیمی است كه بیان آنها در بالاترین حد كمال و استحكام فقط از خداوند خالق زمین و آسمان و منظومهها و كهكشانها قابل صدور است.