اهتمام امیرالمؤمنین(ع) به رسیدگی به فقرا
در اسلام به طبقات محروم خیلی توجه شده است. حضرت رسول
اکرم(ص) فرمودهاند:
«که خدایا مرا مسکین زنده بدار و مسکین بمیران و مرا در قیامت در صف فقرا و مساکین محشور کن».[1]
البته مسکین و محتاج تنها به معنای این نیست که انسان بیکار باشد و کاری نداشته باشد، بلکه یک معنای آن این است که بهدنبال ریاستطلبی، دنیاطلبی و جاهطلبی نباشد. به همین دلیل حضرت از خداوند چنین خواستهای داشتند تا خویش را به این فضایل آراسته کنند.
حضرت علی(ع) یکی از فرماندهان و حاکمان کشور اسلامی خود را بهواسطه شرکت در یک مهمانی اشرافی و اعیانی که عدّه زیادی از ثروتمندان در آن شرکت داشتند و فقرا و مستمندان از آن سفره رنگارنگ محروم بودند شدیداً مورد مؤاخذه قرار داده و او را توبیخ نمودند.
امام نامه شدیداللّحنی به او نوشتند که با این جملات آغاز میشود:
«ای پسر حنیف، به من خبر رسیده است که یکی از مردان بصره تو را به سفرهای دعوت کرده است و تو به آنجا شتافتهای. خوردنیهای
نیکو برایت آوردهاند و پیدرپی ظرفهای غذا در برابرت گذاشتهاند. گمان نمیکردم مهمانی مردی را بپذیری که نیازمندان را به جفا رانده باشد و تنها ثروتمندان را دعوت کرده باشد ...».[2]
باید همه مسئولان این نامه تاریخی را بخوانند که چگونه آن حضرت فرماندار خاطی خود را توبیخ کردند.
[1] . طبرانی، الدعاء، ص422؛ ابنعبدالبر، الاستذکار، ج2، ص540؛ طبرسی، مشکاة الانوار، ص228؛ ابنابیجمهور احسائی، عوالی اللئالی، ج1، ص39؛ مجلسی،
بحار الانوار، ج69، ص17، 30، 46، 49.
[2]. نهج البلاغه، نامه 45، ص417 ـ 420.