ولی من خدا را باسط الیدین بالعطیه میدانم؛ میدانم كه از خزاین
رحمت و كرم او هر‌چه انفاق و بخشش و عطا شود، چیزی كم نمی‌شود. همه دعاها را مستجاب میفرماید. او فیّاض مطلق است؛ «لَا یَشْغَلُهُ سَمْعٌ عَنْ سَمْعٍٍ، یُعْطِی مَنْ سَأَلَهُ وَیُعْطی مَنْ لَمْ یَسْأَلْهُ»[1] است؛ كرم و عطای او محصور و معدود نمی‌شود؛ «لَا تَنْقُصُ خَزَائِنُهُ وَلَا تَزِیدُهُ كَثْرَةُ الْعَطَاءِ إِلَّا جُوداً وَكَرَماً».[2]
او در كتاب كریمش و وحی نازل بر حضرت خاتم‌الانبیا(صلی‌الله علیه وآله) به همگان برای حضور در مشهد دعا، بارِ عام و اذن مطلق داده و با اعلان و بلكه فرمانِ ﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ﴾[3] همه را به دعا مأمور و باب استجابت آن را بر روی همه گشوده است.
لذا من همه حوایجم را، كه هر‌چه هستم و دارم، حاجت و نیاز است، از او میخواهم و رحمت واسعه و ربانیت و فیاضیّت نامتناهی او را محدود و متناهی نمیشمارم و فخرم این است كه سراپای
وجودم، فقر و حاجت به اوست و عزّتم به اینكه كارساز و قاضیالحاجات اوست.
[1]. «هیچ گوش‌سپردنى او را از شنیدن صدایى دیگر ، باز ندارد و به آن‌کس که از او درخواست کند و هم به آنكه درخواست نكند ، عطا مىكند».
[2]. طوسی، مصباح‌المتهجد، ص578؛ همو، تهذیب‌الاحکام، ج3، ص109؛ ابن طاووس، اقبال‌الاعمال، ج1، ص139؛ کفعمی، المصباح، ص579؛ محدث قمی، مفاتیح‌الجنان، ص179 (دعاى افتتاح). «انبارهای او تمام نمی‌شود و عطاى بسیار، برای او جز جود و بخشش چیزی نیفزاید».
[3]. غافر،60. «و پروردگارت گوید مرا به دعا بخوانید تا برایتان اجابت كنم، بی‌گمان كسانى كه از عبادت من استكبار می‌ورزند ، به‌زودی به خوارى و زارى وارد دوزخ شوند».