و راستی جای تعجب است اگر با اینهمه شفعا، خصوصاً شفاعت كبرای حضرت شفیعالأُمّه، بلكه چنانكه گفته شد، شفیعالانبیا و شفیعالملائكه ـ پیامبر عظیمالشأن اسلام(صلی الله علیه و آله) ـ و شفاعت اهلبیت آن حضرت - صلوات الله علیهم اجمعین - و با اینهمه اجر و ثوابهایی كه برای انواع عبادات و طاعات و اعمال خیر و صنوف كارهای نیك و برّ مقرر شده و با اینكه باب توبه مابین مشرق و مغرب باز است و با وسایل دیگری كه همه موجب ظهور رحمانیت و رحیمیّت و مغفرت و بخشش خداوند متعال است، شخص، گرفتار تیه شقاوت و سقوط در هاویه عذاب و هلاكت گردد. و اگرچه شخصی قلیلالمعرفه گفت: «إِنَّمَا الْعَجَبُ مِمَّنْ نَجَا كَیْفَ نَجَا»، سخن حق و كامل و تمام آن است كه امام(علیهالسلام) فرمود: «إِنَّمَا الْعَجَبُ مِمَّنْ هَلَكَ كَیْفَ هَلَكْ»[1] زیرا نجات یافتن و سعادتمند شدن، حقّ، است و میباید كه انسان
سعید و رستگار شود و شقاوت و محروم شدن از فیض خدا، باطل و خلاف اصل است.
باید انسان، خود را در مسیر كسب اینهمه فیوضات ربّانیّه قرار دهد و راههای تابش آفتاب رحمت حق را بر روی خود نبندد و همواره از اینكه گناه، او را به سیاهچالی بیندازد، كه بیرون آمدن از آن ناممكن شود، بیمناك باشد و از سوء عاقبت و استدارج، همیشه بر حذر باشد و آیه زیر را كه نتیجه استمرار در معاصی و گناه را تكذیب و استهزای به آیات خدا را اعلام میكند، فراموش ننماید؛
﴿ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذینَ أَساؤُا السُّوأَى أَنْ كَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِؤُنَ﴾[2] تا خود را به سوء اختیار خود، در هلاكت حقیقی نیندازد، نه به رحمت خدا و مغفرت او مغرور گردد و نه از آن مأیوس و ناامید شود.
و بهطور خلاصه، در بین تمامِ عواملِ بسیارِ نجات، و اسباب هلاكت و دمار، باید بین خوف و رجا بهسوی رضوان خدا و سعادت دنیا و عقبا، هشیار و آگاه به جلو رفته، از شرّ شیطان و نفس امّاره، به خداوند متعال، پناه ببرد.
وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ وَآخِرُ دَعْوَانَا أَنِ الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ.
لطفالله صافی