و حضرت ختمی مرتبتصلی الله علیه و آله فرمودند: «من از چهار گروه، در روز قیامت شفاعت میكنم، اگرچه بهمقدار گناهان اهل دنیا، گناه بیاورند: كسی كه ذریه مرا یاری كرده باشد، شخصی كه در تنگدستی مالش را به فرزندان من بذل كرده باشد، آنكس كه اولاد مرا، به زبان و دل، دوست داشته باشد و شخصی كه برای قضای حاجتهای ذریّه من، در وقتی كه طرد شده و كنار گذاشته شده باشند، سعی و تلاش نماید».[1]
[1]. کلینی، الکافی، ج4، ص60؛ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج2، ص65؛ طوسی، تهذیبالاحکام، ج4، ص111؛ ابنابىجمهور احسائى، عوالیاللئالی، ج4، ص80. «إِنّى شَافِعٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ لأَِرْبَعَةِ أَصْنَافٍ وَلَوْ جَاءُوا بِذُنُوبِ أَهْلِ الدُّنْیَا: رَجُلٌ نَصَرَ ذُرِیَّتی وَرَجُلٌ بَذَلَ مَالَهُ لِذُرِّیَتی عِنْدَ الْمَضِیقِِِ وَرَجُلٌ أَحَبَّ ذُرِّیَّتِى بِالِّلسَانِ وَبِالْقَلْبِ وَرَجُلٌ یَسْعَى فِی حَوَائِجَ ذُرِّیَّتى إِذَا طُرِدُوا وَشُرِّدُوا».