در ماه محرم مدرسهای، دانشگاهی افتتاح میشود که همه در آن وارد میشوند، کوچک و بزرگ، هرکسی به سهم خود از این مجالس و ذكر مصائب حضرت سیدالشهدا(ع) واهلبیت آن حضرت بهره میبرد مصائب حضرت فوقالعاده است، از یک طرف جانکاه و دلسوز است و از طرف دیگر بسیار باعظمت، آموزنده و نشاندهندۀ اوج مقام انسانیت است که انسان تا کجا میتواند بالا رود.
وقتی خداوند متعال فرمود:
یعنی در آفرینش انسان برنامهای است، شخصیتی مثل امام حسین× در این برنامه ظاهر میشود، شما فساد و خونریزی را میبینید اما نمیبینید که در مقابل تمام این مطالب، شخصیتی با این عظمت به وجود خواهد آمد.
گاهی من متحیر میشوم که این واقعه چگونه اتفاق افتاد و چه شرایطی بوده است. ماه محرم ایام بسیار عزیزی است، شیعیان و دوستان اهلبیت، کسانی که میخواهند در مقام
انسانیت به جایی برسند باید از حادثۀ کربلا درس بگیرند، همهگونه درسی در این حادثه هست، همانگونه که حتی نویسندگان غیر مسلمان این مطلب را گفتهاند، البته هرکس در مورد حضرت سیدالشهدا(ع) مطلبی گفته است بهقدر فهم ناقص خود گفته است.
همۀ این برنامهها در اسلام و تشیع برنامههای تربیتی است، برای اینکه ایمان، صبر، استقامت و تعهد مسلمانان نسبت به احکام دین بیشتر شود انسان باید چنین شخصیتهایی را ببیند، آن حبیب بن مظاهر، آن مسلم بن عوسجه و خودش را با آنها تطبیق دهد که آیا ما انسانهایی هستیم که حاضر باشیم برای دین فداکاری کنیم؟ از موقعیت و عنوان و زندگی صرف نظر کنیم؟ به قول نویسندۀ کتاب «اشعة من حیاة الحسین»:[3]
«آنچه برای امام حسین(ع) مهم بود، خدا، قرآن، اعلای کلمۀ اسلام و حفظ احکام قرآن بود».
امروز باید ببینیم آیا آن فداکاریها، آن صفات و فضایل بزرگی که از آنها ظاهر شد از مردم این زمان قابل ظهور است؟ آیا اشخاصی هستند که بتوانند در یک حدی برای دین خداوند متعال فداکاری کنند؟ معروفی که منکر شده بگویند این معروف است چرا منکر شده؟ منکری را که معروف شده بگویند چرا معروف شده؟
همه باید در مقام امربهمعروف و نهیازمنکر باشند، در مقام نصرت دین خدا و دفع بدعت باشند، این بدعتهایی که پیش میآید، این مکتبهایی که امروز عرضه میشود، این عرفانها، این سیروسلوکها، این صوفیگریها.
هیچکس نمیتوانست نقش امام حسین(ع) را ایفا کند حادثۀ کربلا در تاریخ بشریت به صورتی بود که بعد از آن امکان ندارد کسی نقش امام حسین(ع) را در جامعه ایفا کند، ائمه دیگر هم نمیتوانستند، نه اینکه اگر آنها جای امام حسین(ع) بودند همان برنامه را اجرا نمیکردند، نه، بلکه شرایط و جریانهایی بود که این کار فقط باید از امام حسین(ع) صادر میشد، از جد و پدر و اولادش هم صادر نمیشد اگرچه آنها هر کدام در
جای خود در موقعیتی بودند ولی این سرّ الهی است، نمیدانم چه تعبیری داشته باشیم.
هرچه مسأله عاشورا و امام حسین(ع) را بیشتر تعظیم کنیم و عظمتش را بفهمیم و به دیگران تفهیم کنیم جا دارد و برای مسلمانها و شیعیان افتخار است.
امتی که چنین شخصیتی در آن ظهور پیدا کرده باشد باید به وجود آن حضرت بلکه به وجود یکایک اصحابش بر تمام امتها از اولین و آخرین افتخار کند.
[1]. سخنان حضرت آیتالله العظمی صافی گلپایگانیمدظلهالعالی در پایان درس خارج فقه در تاریخ 22 دی 1387.
[2]. بقره، ٣٠. «من در روی زمین جانشینی قرار خواهم داد، فرشتگان گفتند، آیا کسی را در زمین قرار میدهی که فساد و خونریزی میکند درحالیکه ما تسبیح و حمد تو را بهجا میآوریم، و تو را تقدیس میکنیم؟ پروردگار فرمود: من حقایقی را میدانم که شما نمیدانید».
[3]. علایلی، سموّ المعنی فی سموّ الذات (أو اشعة من حیاة الحسین)، ص119 – 120.