مرحوم آیت‌الله بروجردی می‌فرمودند: من برای این مقام یک قدم بر نداشتم، یعنی از روز اول که درس می‌خواندم در فکر اینکه مقام ظاهری داشته باشم نبودم، می‌خواستم عالم و فقیه شوم و به اسلام و مسلمانان خدمت کنم، قصدم این بود.
وقتی انسان بااخلاص بود، خداوند متعال به علم و تحصیلات او برکت می‌دهد و توفیقاتی نصیب او می‌کند که خودش متوجه نمی‌شود چگونه این کار از او صادر شد، چگونه توانست مطلبی بنویسد یا بگوید یا شبهه‌ای را جواب دهد.
البته باید زحمت کشید، بدون تلاش و حاضر شدن در محضر استاد و مطالعه و دقت در درس نمی‌شود، همان است که امیرالمؤمنین(ع) فرمود:
|
لَوْ کَانَ هَذَا الْعِلْمُ یَحْصُلُ بِالْمُنَی |
|
مَا کَانَ یَبْقَی فِی الْبَریَّة جَاهِلٌ |
اینها که با هم جمع شد انسان توفیق پیدا می‌کند، و سعادتی از این بالاتر نیست که انسان بتواند در راه معارف دین و نشر آن و دفع بدعت‌ها خدمتی انجام دهد، این شعر از مرحوم والد است که:
|
گر کنی یک تن هدایت سوی راه مستقیم |
|
|
|
|
بهتر از صد گونه طاعت کاوری روز معاد |
|
مقامی بالاتر از این نیست که انسان بتواند مردم را به خدا و پیامبر(ص) و امام زمان(عج) و احکام الهی هدایت کند.
[1]. دیوان امام امیرالمؤمنین(ع)، ص334. «اگر این دانش با آرزو به دست می‌آمد در میان مردم نادانی نمی‌ماند. تلاش کن و تنبلی نَوَرز و غافل نباش. پشیمانی سرانجام برای کسی است که خود را به تنبلی بزند.»