مسأله136. نجس‌كردن خط و ورق قرآن حرام است، و اگر نجس شود باید فوراً آن را آب بكشند.
مسأله137. اگر جلد قرآن نجس شود در صورتی كه بیاحترامی به قرآن باشد، باید آن را آب بكشند.
مسأله138. گذاشتن قرآن روی عین نجس، مانند خون و مردار اگر چه آن عین نجس خشك باشد، حرام است، و برداشتن قرآن از روی آن، واجب میباشد.
مسأله139. نوشتن قرآن با مركب نجس اگر چه یك حرف آن باشد، حرام است؛ و اگر نوشته شود باید آن را آب بكشند، و اگر ممكن نشود به واسطه تراشیدن و مانند آن كاری كنند كه از بین برود.
مسأله140. دادن قرآن به كافر اگر هتك و توهین شمرده شود و یا در معرض هتك باشد، حرام و گرفتن قرآن از او واجب است.
مسأله141. اگر ورق قرآن یا چیزی كه احترام آن لازم است، مثل كاغذی كه اسم خدا یا پیغمبر صلی الله علیه وآله یا امام علیه السلام بر آن نوشته شده در مستراح بیفتد، بیرون‌آوردن و آب‌كشیدن آن اگر چه خرج داشته باشد واجب است، و اگر بیرون‌آوردن آن ممكن نباشد، باید به آن مستراح نروند تا یقین كنند آن ورق پوسیده است؛ و نیز اگر تربت در مستراح بیفتد و بیرون‌آوردن آن ممكن نباشد، باید تا وقتی كه یقین نكردهاند به كلی از بین رفته به آن مستراح نروند.
مسأله142. خوردن و آشامیدن عین نجس، مثل مردار و شراب و خورانیدن آن حتی به اطفال، حرام است، بلكه باید طفل را از خوردن آن منع نمایند؛ و خوردن و آشامیدن چیزی كه نجس شده و خورانیدن آن به اشخاص بالغ و هم‌چنین خورانیدن متنجسی كه ضرر دارد، به اطفال حرام است، و با عدم ضرر هم، احتیاط مستحب، ترك خورانیدن به اطفال است.
مسأله143. فروختن و عاریه‌دادن چیز نجسی كه میشود آن را آب كشید اگر نجس‌بودن آن را به طرف بگویند اشكال ندارد، ولی در غیر خوراكیها -كه شستن آن‌ها متعارف نیست یا برای آنچه طهارت واقعی شرط آن نیست به‌كار برده میشود- اگر نگوید اشكال ندارد.
مسأله144. اگر انسان ببیند كسی چیز نجسی را میخورد یا با لباس نجس نماز میخواند، لازم نیست به او بگوید.
مسأله145. اگر جایی از خانه یا فرش كسی نجس باشد و ببیند بدن یا لباس یا چیز دیگر كسانی كه وارد خانه او میشوند با رطوبت به جای نجس رسیده است، وجوب اعلام به آنان معلوم نیست.
مسأله146. اگر صاحب خانه در بین غذاخوردن بفهمد غذا نجس است، باید به مهمانان بگوید؛ اما اگر یكی از مهمانان بفهمد، لازم نیست به دیگران خبر دهد، ولی چنان‌چه طوری با آنان معاشرت دارد كه ممكن است به واسطه نجس‌بودن آنان، خود او هم نجس شود، یا بعد از غذا به آنان بگوید یا خودش به وظیفه شخصی خود عمل كند.
مسأله147. اگر چیزی را كه عاریه كرده نجس شود، چنان‌چه صاحبش آن چیز را در كاری كه شرط آن پاكی و طهارت واقعی است استعمال میكند، مثل وضو و غسل، احتیاط واجب آن است كه نجس‌شدن آن را به او بگوید؛ و اگر در كاری كه شرط آن طهارت ظاهری است استعمال میكند، مثل لباس نمازگزار، گفتن به او واجب نیست اگر چه مطابق با احتیاط است.
مسأله148. اگر بچهای كه تكلیفش نزدیك است، به پاك‌بودن یا نجس‌بودن چیزی كه در دست خودش میباشد خبر دهد، پذیرفته است به شرط حصول اطمینان، و اگر به پاكی یا نجس‌بودن چیزی كه در دست او نیست خبر دهد، گفتهاش پذیرفته نیست.