روي عادت حيض زن، يا نشانه‎هاي ديگري باشد كه در شرع معين شده، بايد از حال اطلاع حاصل كند و اگر نمي‌تواند بايد تا مدتي كه معمولاً زنان از حيض يا نفاس پاك مي‎شوند صبر كند.

مسأله 2513. اگر با عيالش كه از خون حيض و نفاس پاك است، نزديكي كند و بخواهد طلاقش دهد، بايد صبر كند تا دوباره حيض ببيند و پاك شود، و هم‌چنين اگر در حال حيض يا نفاس با او نزديكي كند، نمي‎تواند در پاكي بعد از آن حيض يا نفاس او را طلاق دهد، اگر چه در آن پاكي با او نزديكي نكرده باشد، ولي زني را كه نه سالش تمام نشده يا آبستن است، يا اين‌كه يائسه شده، اگر بعد از نزديكي طلاق دهند اشكال ندارد.

مسأله 2514. اگر با زني كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكي كند، و در همان پاكي طلاقش دهد، چنان‌چه بعد معلوم شود كه موقع طلاق آبستن بوده، بنابر احتياط مستحب دوباره او را طلاق دهد.

مسأله 2515. اگر با زني كه از خون حيض و نفاس پاك است نزديكي كند، و مسافرت نمايد، چنان‌چه بخواهد در سفر طلاقش دهد، بايد به قدري كه زن معمولاً بعد از آن پاكي خون مي‎بيند و دوباره پاك مي‎شود، صبر كند.

مسأله 2516. اگر مرد بخواهد زن خود را كه به واسطه مرضي حيض نمي‎بيند طلاق دهد، بايد از وقتي كه با او نزديكي كرده تا سه ماه از جماع با او خودداري نمايد، و بعد او را طلاق دهد.

مسأله 2517. طلاق بايد به صيغه عربي صحيح خوانده شود، و دو مرد عادل آن را بشنوند، و اگر خود شوهر بخواهد صيغه طلاق را بخواند و اسم زن او مثلاً فاطمه باشد، بايد بگويد:

زَوْجَتِي فَاطِمَةُ طالِق

زن من فاطمه رها است.

و اگر ديگري را وكيل كند، وكيل بايد بگويد:

زَوْجَةُ مُوَكِّلي فَاطِمَةُ طالِق

مسأله 2518. زني كه متعه شده، مثلاً يك ماهه يا يك ساله او را عقد كرده‎اند طلاق ندارد، و رها شدن او به اين است كه مدتش تمام شود، يا مرد مدت را به او ببخشد، به اين ترتيب كه بگويد: مدت را به تو بخشيدم؛ و شاهدگرفتن و پاك‌بودن زن از حيض لازم نيست.