مسأله184. زمین با سه شرط كف پا و ته كفش نجس را، از نجاستی كه به واسطه راهرفتن روی زمین نجس حاصل شده، پاك میكند و در نجاستی كه از خارج به پا یا ته كفش رسیده، احتیاط لازم آن است كه در تطهیر آن به راه رفتن روی زمین اكتفا نكنند:
اول ـ آن كه پاك باشد.
دوم ـ آن كه خشك باشد.
سوم ـ آن كه اگر عین نجس، مثل خون و بول، یا متنجس، مثل گلی كه نجس شده در كف پا وته كفش باشد، به واسطه راهرفتن یا مالیدن پا به زمین برطرف شود، و نیز زمین باید خاك یا سنگ و مانند اینها باشد و با راهرفتن روی فرش و حصیر و سبزه، كف پا و
ته كفش نجس پاك نمیشود، و بنابر احتیاط با راهرفتن بر زمینی كه مفروش به آجر یا چوب یا گچ یا قیر باشد نیز پاك نمیشود.
مسأله185. پاكشدن كف پا و ته كفش نجس، به واسطه راهرفتن روی زمین آسفالت و روی زمینی كه با چوب فرش شده، محل اشكال است.
مسأله186. برای پاكشدن كف پا و ته كفش بهتر است پانزده قدم یا بیشتر راه بروند، اگر چه به كمتر از پانزده قدم یا مالیدن پا به زمین، نجاست برطرف شود.
مسأله187. لازم نیست كف پا و ته كفش نجس، تر باشد بلكه اگر خشك هم باشد با راهرفتن پاك میشود.
مسأله188. بعد از آن كه كف پا یا ته كفش نجس به راهرفتن پاك شد، مقداری از اطراف آن هم كه معمولاً به گل آلوده میشود پاك میگردد.
مسأله189. كسی كه با دست و زانو راه میرود اگر كف دست یا زانوی او نجس شود، با راهرفتن پاك میگردد. و همچنین است ته عصا و ته پای مصنوعی و نعل چهارپایان.
مسأله190. اگر بعد از راهرفتن، بو یا رنگ یا ذرههای كوچكی از نجاست كه دیده نمیشود، در كف پا یا ته كفش بماند اشكال ندارد، اگر چه احتیاط مستحب آن است به قدری راه روند كه آنها هم برطرف شوند.
مسأله191. داخل كفش و مقداری از كف پا كه به زمین نمیرسد، به واسطه راهرفتن پاك نمیشود و پاكشدن كف جوراب به واسطه راهرفتن، محل اشكال است.