مسأله1102. در هر يك از چهار سوره الم تنزيل «32»، و حم سجده «41» و النجم «53»، و اقرأ «96»، يك آيه سجده است، كه اگر انسان بخواند يا استماع كند، بعد از تمام‌شدن آيه بايد فوراً سجده كند، و اگر فراموش كرد، هر وقت يادش آمد بايد سجده نمايد، و فرقی نيست در استماع، بين اين‌كه از خود گوينده بشنود، يا به وسيله بلندگو و راديو بشنود، و هم‌چنين است حكم در سماع بنابر احتياط.
مسأله1103. اگر انسان، موقعي كه آيه سجده را ميخواند، از ديگري هم بشنود، بنابر احتياط واجب، بايد دو سجده نمايد.
مسأله1104. در غير نماز، اگر در حال سجده، آيه سجده را بخواند يا بشنود، بايد سر از سجده بردارد، و دوباره سجده كند.
مسأله1105. اگر انسان از بچه غير مميّز كه خوب و بد را نميفهمد يا از كسي كه قصد خواندن قرآن ندارد، آيه سجده را بشنود، احتياط واجب آن است كه سجده كند، و هم‌چنين است اگر از مثل نوار، آيه سجده را بشنود.
مسأله1106. در سجده واجب قرآن، بايد جاي انسان غصبي نباشد، ولي لازم نيست با وضو يا غسل و رو به قبله باشد، و عورت خود را بپوشاند، و بدن و جاي پيشاني او پاك باشد، و نيز چيزهايي كه در لباس نمازگزار شرط ميباشد، در لباس او شرط نيست؛ اما اگر لباس او غصبي است، چنان‌چه سجده‌كردن تصرف در آن لباس باشد، سجده باطل است.
مسأله1107. احتياط واجب آن است كه در سجده واجب قرآن، پيشاني را بر مهر يا چيز ديگري كه سجده بر آن صحيح است بگذارد، و بنابر احتياط مستحب جاهاي ديگر بدن را به دستوري كه در سجده نماز گفته شد، بر زمين بگذارد.
مسأله1108. هر گاه در سجده واجب قرآن، پيشاني را به قصد سجده به زمين بگذارد، اگر چه ذكر نگويد كافي است، ولي گفتن ذكر، مستحب و مطابق با احتياط است، و بهتر است بگويد:
لَا اِلَهَ إلَّا اللهُ حَقّاً حَقّاً لَا اِلَهَ إلَّا اللهُ اِيمَاناً وَ تَصْدِيقاً لَا اِلَهَ إلَّا اللهُ عُبُودِيَّةً وَ رِقّاً سَجَدْتُ لَكَ يا رَبِّ تَعَبُّداً وَ رِقّاً لَا مُسْتَنْكِفاً وَ لَا مُسْتَكْبِراً بَلْ اَنَا عَبْدٌ ذَلِيلٌ ضَعِيفٌ خائِفٌ مُسْتَجِير